کسی لهجه‌ی زخم‌هایم را نمی‌داند

نوشک روان

پاییز فقط حال مرا می‌فهمید

صفر و صد

موهایت را کوتاه کن

صندلی در یک سطر

باید برای خود پدری دست و پا کنم

ساز و نوا در اشعار ملک الشعرای بهار

کاش ناگهان اتفاق بیفتی

گوشی را بردار...

خطوط نامفهوم انگشتانت

وقتی جنون طوفان به پا می کرد

غمچان

نامشخص

نامت میان سطرهایم گم شده