سرآشپز

مؤلف: ماری ایندیای

مترجم: ژاله کهمنویی‌پور

«سرآشپز از ذکاوت شگفت‌آوری برخوردار بود.
چقدر دوست داشتم وقتی می‏دیدم از اینکه زن کوته‌اندیشی به نظر بیاید لذت می‌برد!
احساس می‌کردم این شناخت زیرکانۀ هر دو نفرمان از ظرافت فکری عمیقش، پیوندی بین ما شکل داده که برای من بسیار ارزشمند بود و برای او هم چندان ناخوشایند نبود، اما این موضوع منحصر به من نمی‏شد، زیرا کسان دیگری، همان‌‏هایی که از سال‌ها قبل او را می‌شناختند، از ذکاوت و تیزهوشی‌‏اش خبر داشتند و حتی حدس می‏زدند که تا چه‏ حد برایش مهم است این خصوصیات را از افراد ناشناس و فضول پنهان دارد، اما من جوان‏ترین کارمند او بودم و قبلاً هم ‌نمی‌شناختمش، یعنی زمانی که او هم هنوز قصد نداشت خود را پنهان کند، من جوان‌ترینِ آن‏ها بودم و کسی که از همه عمیق‏‌تر او را دوست می‏داشت.
تمجیدهایی که از آشپزی‏‌اش می‌کردیم به ‏نظرش اغراق‌آمیز می‌آمد.
شکل بیان این تمجیدها را مسخره و تصنعی می‏‌یافت، یعنی مسئلۀ سبک‏ و سیاق بود.
هیچ‌کجا به تکلف،‏ به سبک فاخر، اهمیت نمی‏داد و آن را مراعات نمی‌کرد.
شور و هیجان را درک می‌کرد، چراکه خود عامل تولیدش بود، درست است، و از نمایان شدن آن در چهرۀ مهمانانش شاد می‌شد، چون به‏‌هرحال از سال‏ها پیش، روز از پس روز و تقریباً بی‏‌آسودنی در این راه می‏‌کوشید.
ولی کلمات برای توصیف همۀ این‏ها به نظرش مبتذل می‌آمد.
فقط کافی بود بگویند: خیلی خوشمزه است، زیاده بر این طلب نمی‌کرد، به‏ هیچ ‏وجه.»