اینم شد زندگی!؟

مؤلف: عزیز نسین

مترجم: رضا همراه

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«اولین خاطره‏‏ایی که از دوران بچگی‏‏ام به خاطردارم آتش است. مادرم بیدارم کرد و کیسه زر‏دوز قرآن را به گردنم آویخت. خواهر کوچکم را از گهواره برداشت. او دعا می‏‏کرد، ناله می‏‏کرد، ‏گیس‏هایش را می‏‏کند. آتش از پنجره‏‏ای که پرده‏‏هایش پاره پاره بودند می‏‏آمد تو و به صورتم می‏‏زد، یکدفعه در باز شد آدم‏های جورواجوری ریختند توی اتاق و هرچه به دستشان می‏‏آمد کول می‏‏کردند و می‏‏بردند بیرون مادرم فکر می‏‏کرد این‏ها آدم‏‏های خیر خواهی هستند و برای نجات ما آمدند اما آنها با ‏اثاثیه‏هایی که غارت کرده بودند چنان با عجله و دستپاچه فرار می‏‏کردند که چیزی نمانده بود خواهرم را زیر پا لگد کنند و بکشند. چشمم به مادرم افتاد که در یک دستش ماشین خیاطی و در دست دیگرش یک قرآن بود و داشت فرار می‏‏کرد. به نظرم رسید عید است و دارند آتش بازی می‏‏کنند! اصلاً نترسیدم، بعد از آنکه از آتش نجات یافتیم به یک گورستان رفتیم تمام اهالی محل که مثل ما گدا و گشنه بودند و خانه‏‏هایشان سوخته بود آنجا جمع بودند و تو هم می‏‏لولیدند. بعدها اسم محله‏‏ای که آن شب سوخت فهمیدم (یی‏‏چشمه). سال ۱۹۱۹ بود که آتش سوزی شد. آن وقت پدرم پیش ما نبود. او ما را ول کرده و به آناتولی رفته بود تا در جنگ نجات ترکیه که در آناتولی برپا بود شرکت کند!»