عبدالجبار کاکایی، شاعر ایلامی متولد سال 1342 است، کتابهای متعددی در زمینه‌ی شعر، ترانه و نقد ادبی به چاپ رسانده است؛ از جمله «حال من دست خودم نیست»، «با تو این ترانه‌ها شنیدنی‌ست» و «هرچه هستم از تو دورم». او دبیری جشنواره‌های متعددی را عهده‌دار بوده و به طور ثابت جلسات عصر شعر و ترانه را در اولین پنجشنبه‌ی هر ماه برگزار می‌کند.
عبدالجبار کاکایی چندی پیش در مصاحبه با خبرگزاری ترنم شعر گفت:«عصر شعر و ترانه به دنبال نکته آموزی است.» بخشی از این مصاحبه را با هم می‌خوانیم:
از عصر شعر و ترانه بگویید. از کجا به این‌جا رسید؟
حدود 8 سال قبل، بنیاد هنرمندان و نویسندگان زیر نظر صادق کرمیار جلساتی را برگزار می‌کرد که جلسه شعر و ترانه آن در اختیار من و اهورا ایمان بود. آن زمان اقدسیه بودیم و بعد به ارسباران آمدیم و کم کم آن جلسات شد یک نشست مشترک میان شاعران و ترانه‌سرایان تحت عنوان عصر شعر و ترانه.
چرا شعر و ترانه را با هم نقد می‌کنید؟
قصد ما این بود هر دو گروه با توانایی‌های هم آشنا شوند و یکدیگر را انکار نکنند. در آن بازه زمانی اصطکاک فکری میان شاعران و ترانه‌سرایان زیاد بود و ما سعی کردیم با این جلسات شاعران و ترانه‌سرایان باهم آشنا شوند و از یکدیگر تاثیر بگیرند.
آیا این جلسات خروجی هم داشته است؟
هیچوقت دنبال ارزیابی خروجی‌هایمان نبودیم. این ارزیابی فقط در حد دیده‌هایمان بوده است که کسانی که جلسات می‌آمدند و شعر میخواندند بعدا به جایگاه‌هایی برای خودشان رسیده‌اند مثل امید روزبه، سامی تحصیلداری و امید خلیلی و...
برخی منتقدین معتقد هستند این جلسات برای شنوندگان فایده‌ای ندارد، نظر شما چیست؟
این نظر، بی‌انصافی است. من در جلسات سعی میکنم ذهن منتقد را به سمت نکاتی سوق دهم که با بحث پیرامون آن نکات، شنوندگان هم نکاتی را بیاموزند.
متن کامل این مصاحبه را در سایت ترنم شعر بخوانید.