سفره‌ی آسمانی

مؤلف: دونالد ری پولاک

مترجم: معصومه عسکری

بخشی از متن کتاب:
«پدر منتظر جواب پسر کوچک‏تر شد، بعد گفت: «تو چی چیمنی؟ تو صداشون رو شنیدی؟»
چیمنی با آن صورت چرک جوش‏‌جوشی‌‏اش از حرکت باز ایستاد و خیره شد. هنوز در فکر فاحشه‏‌ای با دندان‌‏های نیش از هم جدا بود که در خواب دیده و همین چند دقیقۀ پیش فریاد نخراشیدۀ پدر او را از خواب پرانده بود. شب پیش مثل خیلی از شب‏‌ها که پیرمرد قبل از تاریکی کامل هوا روی پتویش بیهوش شده بود، کین برای برادرهایش از روی کتاب زندگی و فرصت‏های بلودی بیل باکت خوانده بود. یک رمان تکه‌‏پارۀ کهنۀ بی‌‏ارزش که از سوء استفادۀ جنایتکارانه از یک کهنه سرباز جنگ‌‏های داخلی آمریکا تجلیل می‌‏کرد که تبدیل شده بود به یک سارق بانک و غربِ آن روزها را در وحشت فرو برده بود.
بدین ترتیب چیمنی این ساعت‏‌ها در رویای بیابان‏‌های نیم سوخته و رابطه با زنان بود که برایش شیرین‏‌تر از عسل بود. او به برادرهایش نگاه کرد و دهان دره‏ای کرد و خودش را خاراند و مثل سگ‌‏ها آنچه را که مزۀ گِل و خاک می‏داد فرو برد و به اراجیف این احمق حرامزاده در مورد روح آن کاکاسیاه‏‌ها و دنیای ارواح گوش کرد. البته او درک می‏کرد که کاب مشتری مزخرفات پرل است، خب مخ او اندازۀ یک قاشق چای‏خوری هم نبود. اما چرا کین این بازی را ادامه می‏داد؟ دلیلی نداشت. خب او که از همه‏‌شان عاقل‌‏تر بود. چیمنی می‌‏دانست باید به هر پدر و مادر پیری _ هرچند دیوانه و کودن _ احترام گذاشت، اما پس خودشان چه؟ کی بالأخره زندگی خودشان را شروع می‌‏کردند؟ پرل گفت: «با تو هستم پسر!»...»