مکس اشتاینر (زاده ۱۰‌ می ۱۹۸۸۸ – درگذشت ۲۸ دسامبر ۱۹۷۱) آهنگساز آمریکایی اتریشی‌تبار، سازنده‌ی موسیقی فیلم، تئاتر و رهبر ارکستر بود. او در کنار آهنگسازانی همچون دیمیتری تیومکین، فرانتس واکسمن، اریک ولفگانگ کورنگلد، آلفرد نیومن، برنارد هرمن و‌ میکلوش روژا نقش عمده‌ای در ساختن سنت نوشتن موسیقی برای فیلم داشت و به همین دلیل به او لقب “پدر موسیقی فیلم” داده‌اند. 
او نابغه‌ی موسیفی فیلم بود، کودکی اعجوبه که در سن ۱۲ سالگی اولین اُپرِت (نوعی اُپرا) خود را نوشت و در سن ۱۵ سالگی به یک آهنگساز، تنظیم‌کننده و رهبر ارکستر تمام وقت تبدیل شد. برخی از ابداعات اشتاینر تبدیل به تکنیک‌های استاندارد موسیقی فیلم شدند،به همین سبب او را یکی از برترین و تأثیرگذارترین آهنگسازان سینما می‌دانند. 
ماکس اشتاینر برای بیش از ۳۰۰ فیلم آهنگسازی کرد و ۲۴ بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد که سه بار برای فیلم‌های خبرچین (۱۹۳۵)، حالا، مسافر (۱۹۴۲) و از وقتی که تو رفتی (۱۹۴۴) موفق به کسب جایزه شد. به جز آن برخی از آثار محبوب این آهنگساز شامل موسیقی فیلم‌های کازابلانکا (۱۹۴۲) و بر باد رفته (۱۹۳۹) است. موسیقی فیلم بر باد رفته از سوی بنیاد فیلم آمریکا در رتبه دوم بهترین موسیقی فیلم‌های آمریکایی تاریخ قرار گرفت. او همچنین اولین دریافت‌کننده‌ی جایزه گلدن گلوب بهترین موسیقی متن است که آن را برای موسیقی فیلم زندگی با پدر دریافت کرد. او همکاری‌های مکرری با کارگردانان مطرح زمان خود همچون مایکل کورتیز، جان فورد و ویلیام وایلر داشت و برای کارگردانانی برجسته‌ای همچون ارول فلین، بتی دیویس، هامفری بوگارت و فرد آستر موسیقی ساخته‌است.