گاهی حواست نیست، عنوان مجموعه اشعار نیمایی علی داودی، شاعر، گرافیست و نقاش نام آشنای کشور ماست. این مجموعه شعر از سوی انتشارات شهرستان ادب به چاپ رسیده است.
این کتاب، در برگیرنده 53 شعر نیمایی با موضوع آزاد است.

علی داودی با رعایت ایجاز و در عین کوتاه‌نویسی، حرف‌های ماندگاری در شعرش زده ‌است. شاعر، انسانی معمولی است که روی زمین، میان مردم، در مترو، در ترافیک و در همین خیابان‌ها و کوچه‌ها قدم می‌زند و زندگی می‌کند با این تفاوت که او، نگاه حکیمانه و خاص خودش را دارد؛ اندیشه‌ و خیال خاص خودش را دارد و همین روزمره نبودن نگاه شاعر به پدیده‌های اطرافش، موجب شده این نیمایی‌ها هرکدام حرف مهمی برای گفتن داشته باشند. شعرهایی که گویی فریاد اعتراض شاعرند به زندگی ماشینی و مصائب بی‌شمارش. نه از آن فریادهای اعتراض قلدرانه؛ شاعر «گاهی حواست نیست» با رعایت دقایق و ظرایف، اعتراض خودش را بیان کرده؛ اعتراضی همراه با انصاف و به زبانی طنز و همین «انتقاد لطیف» موجب جذابیت شعر وی شده است.

شاید مهم‌ترین ویژگی این اثر پرداختن به روزمرگی و از بین رفتن ارزش‌های اصیل در جامعه و در بین مردم باشد. مطالعه این کتاب مخاطب را به تفکر وادار می‌کند و حتی این امکان وجود دارد که زندگی خواننده کتاب را تغییر دهد. به نظرم کسانی که دنبال یک مجموعه شعر نیمایی خوب می‌گردند، خواندن کتاب «گاهی حواست نیست» را از دست ندهند.

حمیدرضا شکارسری در مراسم رونمایی از «گاهی حواست نیست» گفته بود: اشعار این کتاب نماینده هوشمندی شاعر است که بر جریان‌های شعر تسلط دارد. او اشعار کوتاهی را گرد آورده و ما شاهد منظومه بلند شعری نیستیم. شعرهای داوودی اندیشمندانه و محتواگراست، به جای اینکه فرم‌گرا باشد و محتوا در این شعر بر فرم غلبه دارد. غالب آثار داوودی در این کتاب، توصیه اخوان را در پیش گرفته؛ یعنی شاعر به موسیقی توجه کرده و به عبارتی باید گفت از این منظر نزدیکی به موسیقی سنتی را نشان می‌دهد.

درد شاعر «گاهی حواست نیست» درد انسان معاصر است که گاهی حواسمان نیست تا چه اندازه «مرد عصر آهن» شده‌ایم و تا کجا قرار است در زندگی ماشینی خودمان غرق شویم و تا کجا می‌خواهیم یکدیگر را نبینیم. در این کتاب کم نیستند ترکیبات غافلگیر‌کننده و کلماتی که در عین سادگی اما هرکدام برای خودشان یک نشانه محسوب می‌شوند. مثل ترکیب «غم واکس‌خورده»، «عصر دودی»، «غم گمشده در بهای بلیت»، «معجون تلخ آدم و آهن».

گاهی گلم!
پرهیز کن، پرهیز
از خنده ی لبریز
هر چند می گوید که می خواهد تو را
پاییز
آخر چرا این قدر
بی فکر و پروایی؟
گاهی حواست نیست زیبایی.

شما می توانید این مجموعه را از ویترین آنلاین نبض هنر تهیه نمایید.