«دوری مثل آخرین طبقه یک اسمان خراش» [پازل شعر امروز/116] عنوان کتابی است از سابیر هاکا که در 60 صفحه و توسط انتشارات نیماژ در سال 1393 به چاپ رسیده است. قالب شعر های این مجموعه «سپید» هستند.

سابیر هاکا متولد 1 خرداد 1365 است. اصالتی کرمانشاهی دارد و ساکن تهران. شاعر شعرهایی ساده و بی پیرایه مثل خودش. اما عمیق!
شعر او از شعرهای ترجمه پذیر روزگار ماست که حتی بعد از برگرداندن به زبان های مختلف نیز شعریت خود را از دست نمیدهد.
شمار زیادی از اشعارش به زندگی کارگران میپردازد و عده ای نیز به همین دلیل او را شاعر کارگران نامیده اند.

سابیر هاکا با زبانی ساده و به دور از بازی های زبانی و فرمی، زندگی خود را شعر می کند. از این روست که شعرش صدای زندگی و دغدغه های لایه هایی از جامعه امروز است که در فضای ادبیات معاصر ناگفته و ناشنیده مانده است. او حتی در عاشقانه هایش هم بیانی متعهد و دردمند دارد.

شعری از مجموعه شعر سپید «دوری مثل آخرین طبقه یک اسمان خراش» با هم می خوانیم:

تنها دو چیز است که انسان را به زندگی وا می دارد
رویا و ترس!
ترس داربست بندهایی که بالا می روند اسکلت های تن ات را
و رویای بودن ات
ای که بودن ات خستگی را از چهره کارگرها پاک می کند
دردی بزرگ در گلو دارم
به سنگینی غلتکی که می کوبد آسفالت را
غلت می خورد مثل غلطیدن ات در خواب
آرام بخواب
کارگرها مشغول کارند بر اسکلت های تن ات
دردی که نمی گویم
که نیاورد طوفان خنده ای بر گونه های گل ات
که قاصدک روی کدام پلک ات به خواب می رود هر شب
که آفتاب از کدام شانه ات بالا می آید هر روز
که مهتاب بی تاب تاب می خورد از موهایت هر شب و روز
و بی تابم می کند تابناکی دندان ات وقتی که می خندی!
و همین برای نابودی یک مرد کافی است
خنده ات می تواند ایمان از دست رفته را باز گرداند به قلب
قبل از مردن
دوری
مثل آخرین طبقه یک آسمان خراش
خوشبخت کارگری است که از تو پایین می افتد
بی رد خراش
من بهای زندگی را پرداخته ام
بارها از چشم ات افتادم!
و بهای عشق دوست داشتن است
دوستت می دارم
ای که بودن ات
مرگ را به تـأخیر می اندازد.

شما می توانید این مجموعه را از ویترین آنلاین نبض هنر تهیه نمایید.