شعری از موسی عصمتی شاعر روشندل
به بهانه 15 اکتبر روز جهانی عصای سفید


محکومم
در جاده‌ای تاریک
یا ستارگانی خاموش

محکومم
که عینک دودی بزنم
و عصایی به دست بگیرم
تا
پانزده اکتبر هر سال
روزنامه‌ها مرا
با خطی برجسته بنویسند

محکومم
که عقاب‌های چشمانم
به لانه برنگشته‌باشند
و گنجشکان
در جای خالی آن‌ها
تخم بگذارند
و مرثیه بخوانند
برای پرهایی که ریخته‌است
برای عقاب‌هایی که دیگر نیست

محکومم
به چاله‌های شهرداری
با دست و پای زخمی
در نزدیکی خیابانی
که از چاه‌های عمیق شهردار
رونمایی می‌شود

محکومم
به سرشکستگی
در مقابل داربست‌ها
وقتی راه ... که نه!
دار مرا بسته‌اند
و من
با سیلی داربست‌ها
صورتم را سرخ می‌کنم

محکومم
به عصایی که سفید است
و حال اژدها شدن ندارد
و گاهی
در گذر از جویی حقیر
رو سیاه می ماند

محکومم
به ایستادن طولانی
کنار خیابان
وقتی که عجله‌ام
زیر سر هیچ شیطانی نیست

محکومم
دوچرخه توی پیاده‌رو را
جعبه جلو مغازه را
تنه بزنم
بیندازم
دو بار عذر بخواهم
دوبار

«کوری؟
مگر نمی‌بینی»
را لبخند بزنم

محکومم
روزه سکوت بگیرند
بعضی‌ها
وقتی از کنارم می‌گذرند
و
در فلکه راهنمای
سؤال‌هایم
از رهگذران عجول
به مقصدی نرسد

محکومم
چهره مادرم را
از یاد برده باشم
و عکس معصوم دخترکانم
از آلبوم خاطراتم
برداشته شده باشد

و من
محکومم
که محکوم بمانم
بی هیچ تجدید نظری
به جرمی که نمی‌دانم
و به گناهی که ...

مجموعه شعر بی چشمداشت
انتشارات شهرستان ادب