«درک و دریافت موسیقی» کتابی از پروفسور راجر کیمی‌ین است که در حال حاضر در بسیاری از دانشکده‌های موسیقی جهان تدریس می‌شود. این کتاب را حسین یاسینی ترجمه و از طریق نشر چشمه منتشر کرده است.
از سال 1976 که این کتاب به چاپ رسید، یکی از معتبرترین کتاب‌های درسی سال اول رشته موسیقی و نیز در دوره‌های درک موسیقی برای دانشجویان دیگر رشته‌ها بوده است.
کتاب با یک پرسش آغاز می‌شود: دلیل نگارش کتابی دیگر برای درک موسیقی چیست؟ پاسخ این است که مولف با تجربه‌ی سی‌ساله در دوره‌های درک موسیقی و تماس با دانشجویان بسیار، ضرورت تدارک کتابی جذاب را که متناسب با پسند و معلومات دانشجویان باشد حس کرده است که گرچه نگرشی بسیار تخصصی به موسیقی ندارد اما شاخص‌ترین فصل‌های تاریخ موسیقی غرب، پُرکاربردترین فرم‌ها و خلاصه‌ای از ویژگی‌های سبک‌های گوناگون آن را در خود جای داده و می‌تواند زمینه‌ای بسیار مناسب برای مطالعه‌ای ژرفتر در این زمینه‌ها فراهم آورد.
این کتاب یازده بخش دارد. بخش اول به مبانی و تئوری موسیقی اختصاص دارد و پس از آن دوره‌های هنری قرون وسطا، رنسانس، باروک، کلاسیک، رمانتیک، سده بیستم، جاز، نمایش‌های موزیکال و راک را مورد بررسی قرارمی‌دهد. در پایان هر بخش نمونه‌ای از آثار این هنرمندان نت‌نویسی و تجزیه و تحلیل شده است که با لوح فشرده پیوست کتاب ارائه می‌شود تا خواننده بتواند درک بهتری ازمباحث مطرح شده داشته باشد. از جمله آثاری که در این لوح فشرده گنجانده شده می‌توان به سمفونی شماره 40 موتسارت، سمفونی شماره 5 بتهوون و کنسرتوی بهار از چهار فصل ویوالدی اشاره کرد.
بخش پایانی کتاب نیز به ویژگی‌های موسیقی غیرغربی می‌پردازد ازجمله موسیقی آفریقا، هند و ژاپن .
این کتاب با دیدگاه پژوهشی خود، چشم انداز موسیقایی وسیعی را برای خواننده فراهم آورده است. روش ارائه مطالب در این کتاب به گونه‌ای است که برای خواننده، با هر میزان از دانش موسیقی نگرشی جامع و زنده از هنر موسیقی فراهم می آورد و نیز میتواند مبنای مطالعه ای ژرفتر و تخصصی برای دانشجویان رشته موسیقی باشد.
بخشی از کتاب را باهم می‌خوانیم:
«صداها هر روز گوش ما را آماج قرار می‌دهند، صداهایی مانند سروصدای عبور وسایل نقلیه و بوق اتومبیل‌ها، خنده کودک، پارس سگ و ترنّم باران. از راه این صداها است که آنچه را رخ می‌دهد درمی‌یابیم؛ برای برقراری ارتباط با محیط خود به صداها نیاز داریم. با گوش دادن به گفتار، فریاد و صدای خنده دیگران، آموخته‌ایم که دریابیم آن‌ها به چه می‌اندیشند و چه احساسی دارند. اما سکوت و نبود صدا نیز می‌تواند گویا باشد. هنگامی که هیچ صدایی در خیابان نمی‌شنویم، می‌فهمیم که اتومبیلی نمی‌گذرد.»