نصرالله داوودی (آهنگساز، مترجم و پژوهشگر مستقل) در تاریخ 24 آبان ماه در سالن کنفرانس فرهنگسرای نیاوران به تحلیل زندگی هنری و سبک منحصر به فرد آهنگسازی آلکس نورث می پردازد. در این نشست با ارائه نمونه های صوتی و تصویری متعدد موسیقی آلکس نورث از جهت ساختار موسیقی و تاثیر دراماتیک در فیلم مورد آنالیز قرار خواهد گرفت.
آلکس نورث (متولد 1910 – متوفی 1991) آهنگساز آوارنگارد آمریکایی بود که او را بیشتر به لطف موسیقی فیلمهایش می شناسند. والدینش از روسهای یهودی مهاجری بودند که در ابتدای قرن بیستم به آمریکا مهاجرت کردند. او در سال 1910 در پنسیلوانیا و با نام ایسادور سوافر به دنیا آمد و بعدها نام و نام خانوادگی اش را به آلکس نورث تغییر داد. در دهه بیست و سی و در اوج مدرنیسم در آمریکا پرورش یافت. در آن زمان موسیقی فیلم بیشتر در تسلط بلامنازع آهنگسازان آلمانی و اتریشی ای مانند مکس اشتاینر، اریش ولفگانگ کرنلگد و فرانتس وکسمن و سایر آهنگسازان اروپایی مانند میکلوش روژا و دیمیتری تیامکین بود که موسیقی شان عمیقا ریشه در سنتهای کلاسیسیسم و رومانتیسیسم قرن هجدهم و نوزدهم اروپایی داشت. آلکس نورث در کنار برنارد هرمن جزو اولین آهنگسازان آمریکایی ای بودند که تعریف جدی براساس ملودی های بومی آمریکایی و موسیقی خیابانی و مدرنیستهایی چون هنری کاول و چارلز آیوز ارائه داد و سنت موسوم به "صدای هالیوودی" را دگرگون نمود. وی همچنین از بنیانگذاران استفاده از موسیقی جز به عنوان موسیقی فیلم بود. او همچنین پانزده بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد و گرچه هرگز آنرا نبرد ولی اولین آهنگسازی بود به خاطر یک عمر فعالیت هنری به صورت افتخاری این جایزه را دریافت نمود.
نورث در طول بیش از چهل سال اقامت در هالیوود با کارگردانان بزرگی چون الیا کازان و استندلی کوبریک همکاری داشت و برای دهها فیلم موسیقی های ارزنده ای به یادگار گذاشت که از آن جمله میتون به: اتوبوسی به نانم هوس، اسپارتاکوس، کلوپاترا، موبیدیک، زنده باد زاپاتا، اودیسه فایی 2001، چه کسی از ویرجینیا ولف می ترسد؟، کفشهای ماهی گیر، زیر آتشفشان، مرگ پستچی اشاره کرد.