مسافر شبانه و بازیگری که اجاره شد

مؤلف: حسین ساعدی ، حسین ساعدی

مامان غمگینه، صورتش میگه یهو پیر شده ولی دم نمیزنه. بابا نگرانشه، این روزا سعی میکنه کمتر بهش خیانت کنه. یه خونه ی حیاط دار براش پیدا کرده که شبیه خونه مون باشه. مامان به خونه ی جدید محل نمیذاره فقط توش حضور داره. هر روز میره تو بالکن جدید روی صندلی همیشگی ش میشینه و چای همیشگی ش رو میخوره. چشم هاش میگن من خوبم به شرطی که اینقدر یواشکی و با ترحم نگاه نکنید. اینا نمیفهمن که دنیا عوض شده، حالا که بریدیم از خونه ی ارواح باید میرفتیم تو یه برج بلند. خیلی اصرار میکنم ولی نمیشه. اصیل نیست. مال تازه به دوران رسیده هاست. زمین خان زاده باید زیر پاش باشه نه روی کله ی یکی دیگه. آپارتمان مال رعیت جماعته. مزخرف پشت مزخرف! آشغالای تاریخی از اون خونه به این خونه همه جا بهمون آویزونن. بوی خیانت میدن، بوی خون. بوی زیر بغل دزدهایی رو میدن که زدنشون زیر بغل و فرار کردن.