چاپ دوم «از سرشت و سرنوشت» منتشر شد.
«از سرست و سرنوشت» گزیده غزل‌های حسین منزوی است. منزوی بی‌شک بهترین غزلسرای معاصر ایران است، همچنان که محمدعلی بهمنی گفته است :«سهم بزرگی از غزل امروز مدیون حسین منزوی است.» و دکتر شفیعی کدکنی نیز گفته است: «حافظ شاعری بود که شعر را به آسمان‌ها برد و منزوی شاعری بود که شعر را از آسمان به زمین آورد و در دسترس مردم قرار داد.»
خلاقیت منزوی در سرودن غزل بی‌نظیر بود. او با نوآوری‌های خاص خود به خصوص در نگاه، استفاده از مضمامین و صور خیال توانست جریانی تازه را در غزل سنتی پدید آورد. البته او را نباید صرفاً غزل‌سرا نامید؛ چرا که در سرودن شعر نیمایی و سپید نیز بسیار تبحر داشت. یک غزل او را باهم می‌خوانیم:

و کلمه بود و جهان مسیر تکوین بود
و دوست داشتن آن کلمه‌ی نخستین بود

و عشق روشنی کائنات بود و هنوز
چراغ های کواکب تمام پایین بود

خدا امانت خود را به آدمی بخشید
که بار عشق برای فرشته سنگین بود

و زندگانی و مرگ آمدند و گفته نشد
کزین دو حادثه‌ی اولی کدامین بود

اگر نبود به جز پیش پا نمی‌دیدیم
همیشه عشق همان دیده‌ی جهان‌بین بود

به عشق ازغم و شادی کسی نمی‌گیرد
که هرچه کرد پسندیده و به آیین بود

اگر که عشق نمی بود داستان حیات
چگونه قابل توجیه و شرح و تبیین بود ؟

و آمدیم که عاشق شویم و در گذریم
که راز زندگی و مرگ آدمی این بود

در این کتاب 200 صفحه‌ای، غزل‌های منتخب او را که بهروز منزوی برگزیده است می‌خوانیم.