محمدرضا شفیعی کدکنی در نوزده مهر ۱۳۱۸ در "کدکن" از توابع "تربت حیدریه" در خراسان متولد شد. او هرگز به دبستان و دبیرستان نرفت و از آغاز کودکی نزد پدر خود، ادیب نیشابوری،به فراگیری زبان و ادبیات عرب پرداخت و فقه، کلام و اصول را نزد آیت‌الله شیخ هاشم قزوینی فراگرفت. اما پس از مرگ شیخ هاشم قزوینی (معروف به فقیه آزادگان) تا آخرین مراحل درس خارج فقه را نزد آیت‌الله میلانی خواند

شفیعی به پیشنهاد مرحوم دکتر علی اکبر فیاض در دانشگاه فردوسی مشهد نام‌نویسی کرد و در کنکور آن سال نفر اول شد که نتیجه آن کنکور ورود به دانشکدهٔ ادبیات شد. کدکنی مدرک ادبیات خود را در رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه فردوسی و مدرک دکتری را نیز در همین رشته از دانشگاه تهرانگرفت.

شفیعی کدکنی از سال ۱۳۴۸ تاکنون (۱۳۹۱) به درخواست دانشگاه تهران طی نامه که بدیع الزمان فروزان فر ذیل آن عنوان کرده بود: "احترامی است به فضیلت او"، تا کنون مشغول به کار استادی است.

از کدکنی تا کنون آثار زیادی به چاپ رسیده که این فهرست در بخش شعر شامل:زمزمه ها،شب خوانی، از زبان مرگدر کوچه باغ نیشابور، بوی جوی مولیان، از بودن و سرودن، مثل درخت در شب باران و هزاره دوم آهوی کوهی می شود. این پژوهشگر و استاد ادبیات همچنین آثاری در مقدمه نویسی و تحقیق ادبی دارد که بخشی از آن ها نیز شامل: صور خیال در شعر فارسی، تصحیح اسرارالتوحید، تصحیح تاریخ نیشابور، "مقدمه، تصحیح و تعلیقات مختارنامه"، "مقدمه، تصحیح و تعلیقات مصیبت نامه"، "مقدمه، تصحیح و تعلیقات منطق الطیر" و "مقدمه، تصحیح و تعلیقات الهی نامه" می شود.

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین درد نهان‌سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن‌گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار
گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شب‌ها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی‌مهریت ای گل که درین باغ
چون غنچهء پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخن‌گوی، تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم