در روز شعر و ادب پارسی، سخن از شاعری ست که احیاگر قالب «غزل» و از تاثیرگذارترین شاعران تارخ ادبیات فارسی ست.
محمد حسین بهجت تبریزی که در اویل، تخلص «بهجت» را برای خود انتخاب کرده بود اما بعدها، خواجۀ شیراز، حضرت حافظ، نام «شهریار» را برای او برگزید.
او در انواع قالب های شعر فارسی، چون غزل، قصیده، مثنوی و نیمایی آثار درخشانی را از خود بجای گذاشته است و بی اغراق، تنها شاعری ست که در دوزبان شاهکار سروده است. در زبان مادری اش ترکی، و در زبان فارسی
پر بیراه نیست که ملک الشعرای بهار می گوید: « شهریار نه تنها افتخار ایران، بلکه افتخار شرق است».
بسیاری از اشعار او، به ویژه منظومۀ بینظیر «حیدربابا» به چندین زبان زندۀ دنیا ترجمه و دیوان اشعار او در کشورهای دیگر به چاپ رسیده است.
این شاعر ترک پارسی گوی، مناسب ترین گزینه در ادبیات معاصر بود که روز ملی شعر و ادب پارسی به نامش ثبت شود.

ملی گرایی ایرانی، توجه ویژه به طبیعت، عاطفۀ سرشار، استفاده از اصطلاحات عامیانه، مدح و منقبت اهل بیت عصمت و طهارت (ع) به ویژه ارادت خاص او به حضرت امیرمومنان علی بن ابی طالب(ع) از جمله ویژگی های برجستۀ این شاعر ترک پارسی گوی است.




در ادامه مختصری از زندگینامۀ بهترین غزلسرای روزگارمان را می خوانیم:

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، فرزند حاج میرآقا خشگنابی (از وکلای درجه اول تبریز، دانشمند و اهل ادب) در سال ۱۲۸۳ش. (در نقل دیگری از لطف الله زاهدی و جمشید علیزاده، سال تولد شهریار 1285 ذکر شده است) در تبریز متولد شد. خانواده وی اصالتا از روستای خشگناب بودند. دوران کودکی‌اش مصادف با انقلاب‌های تبریز بود. او این دوران را در روستاهای «شنگول‌آباد»، «قیش‌قرشاق»، و «خشگناب» گذراند.

تحصیلات وی با قرائت گلستان در مکتب روستا و نزد پدرش آغاز شد و در همان اوان با دیوان حافظ آشنایی پیدا کرد. پس از آن سیکل اول متوسطه را در مدرسه متحده و فیوضات به پایان رساند و در سال 1299ش. به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در دار الفنون (1303) به پایان رساند و وارد مدرسه طب شد.
در سال 1310 دیوان شهریار با مقدمه، ملک الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری چاپ شد و در همان سال در اداره ثبت اسناد و املاک کشور مشغول بکار شد.

شهریار بعدها، بعد از چاپ مثنوی «صدای خدا» و منظومه «قهرمانان استالینگراد» و سرودن منظومه بینظیر «حیدربابا»، در سال 1333 جلد اول دیوان او، با مقدمه «علی زهری» به چاپ رسید.
تا سال 1336 اتفاقات بزرگی در زندگی شهریار رخ دادند که از جمله می توان به آغاز کتابت قرآن، دیدار با «ابولحسن صبا» و «عبدالله دوامی» و چاپ جلدهای دوم، سوم و چهارم دیوان او اشاره کرد.
محمد حسین شهریار، در سال 1343 به زادگاه پدری خود خشکناب باز گشت و جلد دوم منظومه «حیدربابا یه سلام» را سرود.

19 آذر 1366، آغاز روزهای بیماری این عاشق شوریده سر بود که در بیمارستان امام خمینی (ره) تبریز بستری شد. بعد از شدت یافتن بیماری به بیمارستان مهر تهران در ساعت 6:45 دقیقه بامداد در بیمارستان جان به جان آفرین تسلیم کرد و در شعرها و نام بلندش جاودانه شد. پیکر او به تبریز منتقل شده و پس از تشییعی باشکوه، در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
محمد حسین شهریار، آخرین شاعری ست که در مقبره الشعرا دفن شده است.

روز درگذشت استاد محمد حسین شهریار، با پیشنهاد دکتر «علی اصغر شعردوست» و تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی به نام «روز ملی شعر و ادب فارسی» نامگذاری شده است.