حامد عسکری، ديگر شاعر جوان كشورمان و كارشناس اين نشست هم سخنرانی خود را اينگونه آغاز كرد: حدود ٢٠ سال پيش ترجمه فارسی كتابی را از يك نويسنده آلمانی با موضوع فلسفه عكاسی خواندم كه پشت جلد آن نوشته بود؛ «در سال ٢٠٢٠ جمعيت زمين به ٧ ميليارد نفر می‌رسد كه از اين تعداد، ٢ ميليارد نفر هر روز دوربين همراهشان خواهد بود و هر روز عكاسی خواهند كرد.» الان وقتی پارادايم‌ها را كنار هم می‌چينم و عكاسی و ابزار عكاسی ٢٠ سال قبل را يادآوری می‌كنم، خاطرم می‌آيد كه اين پيش‌بينی برای من بسيار مضحك بود. الان در همان دنيا زندگی می‌كنيم و می‌دانيم كه در اينستاگرام حدود ٧٠٠ ميليون عكس در هر روز بارگذاری می‌شود. وی در ادامه با بيان اينكه ورود من به فضای مجازی با وبلاگ‌نویسی آغاز شد، بيان كرد: در وبلاگم دلمشغولی‌های خود را می‌نوشتم و اولين دلهره و ترس من از دنيای مجازی، گم كردن رمز ورود به اين وبلاگ بود و دغدغه من از آنجا شروع شد. عسکری سپس با اشاره به حضورش در شبكه‌های اجتماعی افزود: ارتباط شعر با فضای مجازی به من كمك بسياری كرد. با خيلی‌ها آشنا شدم، اما جلوتر كه آمديم، به قول آقای كاكايی، خودمان را در آب ديديم و رم كرديم. خيلی حقيقت ترسناكی داريم. آی دی‌های گمنام و آدم‌هايی كه می‌آيند و نمی‌شناسيمشان و اينكه هيچ متر و معيار و خط قرمزی وجود ندارد. اينها بسيار خطرناك هستند. مثلاً ١٣ آبان سال گذشته پستی را به مناسبت آن روز به اشتراك گذاشتم که در دايركت و كامنت با مخالفت‌ها و ناسزاهای بسياری مواجه شدم كه برای من بی‌سابقه بود. وی ادامه داد: عقيده‌ای دارم در خصوص فضای مجازی كه اين فضا به گسترش شعر كمك كرد. غزلی كه نوشته می‌شود، به سرعت و در هر كجای كره زمين قابل دسترسی است. اين موضوع خيلی ترسناك و در عين حال خيلی لذتبخش است؛ اما اينكه فضای مجازی سطح ادبيات‌چی‌های مملكت ما را بالا برده است يا نه؟ من فكر نمی‌كنم كه اينطور بوده باشد. اين شاعر و وبلاگ‌نويس همچنين تعامل را يكی از امتيازهای فضای مجازی برشمرد و گفت: مخاطب جدی شعر اگر به سطحی برسد كه خيلی جدی به نقد شعر بپردازد، با استفاده از فضای مجازی و باب تعاملی كه اين فضا با توليدكننده شعر ايجاد كرده است، می‌تواند به نقد آثار شاعر مورد نظر خويش اقدام كند. پيش از اين چنين امكانی وجود نداشت؛ ولی الان ارتباط‌گيری شاعر و مخاطب خيلی راحت ممكن شده است. عسکری در بخش ديگری از سخنانش اظهار كرد: هنرمندان و شاعراني هستند كه فقط در فضای مجازی حضور دارند. كسانی كه در فضای مجازی مخاطبان بسياری دارند و لايك و كامنت و ... دريافت می‌كنند؛ ولی در دنيای واقعی، حتی يك بيت از او بر زبان مردم جاری نيست و اين توهم كه او هنرمند و شاعر خوبی است و اين پرسش كه چرا اين تعداد مخاطب، كتاب او را نمی‌خرند، برای اهالی هنرمند هم يك معضل و خط قرمز است. وی افزود: با این‌حال، ناشران كه تصميم‌گيران فرهنگی محسوب می‌شوند و در بحث ارتزاق و تغذيه فكری جامعه نقش ايفا می‌كنند، متأسفانه در انتشار آثار شاعران به تعداد فالوورها و ميزان لايك‌ها بسنده می‌كنند. همين موضوع نشان می‌دهد كه با دنيای ترسناكی مواجه هستيم. عسکری همچنين گفت: هرچند در فضای مجازی فعال هستم؛ ولی آثار تازه نوشته خود در شعر را در فضای مجازی قرار نمی‌دهم و از همه دوستانم خواسته‌ام كه اين كار را در صورت صلاحديد انجام دهند. فضای مجازی را برای ارائه آثار جديدم كه برای آن از زندگی خود و خانواده‌ام هزينه كرده‌ام، انتخاب نمی‌كنم. با اين كار می‌خواهم مخاطب من به كتابم رجوع كند تا همچنان عطش شعر و خواندن آن در ورق‌های كتاب را داشته باشد. معتقدم كه اگر همه نيازهای مخاطبان در فضای مجازی برآورده شود، آينده روشن نخواهد بود.