مریم جعفری آذرمانی را با شعرهای اجتماعی و اعتراضی می‌شناسیم. او بیست و دو سال به این شیوه شعر سروده و چهارده مجموعه شعر با این مضامین به چاپ رسانده است.در پاییز 97 برای اولین بار مجموعه شعر تماما عاشقانه‌ای از او به چاپ رسیده است. در مقدمه‌ی این کتاب نوشته است:
«تقدیم به
شاعران متولد دهه هفتاد،
که در دهه نود شاعری‌ را آغاز کردند
و شنیدنِ غزل‌های عاشقانه‌شان
به حال و هوای شاعری‌ام جان تازه‌ای بخشید.»

کتاب «تو رها باش و دوست داشته باش»، شامل 55 غزل اوست که در تمام آن‌ها شاعر عشق و ارادت به معشوق ابراز می‌دارد. در این فضای تغزلی، معشوق با ویژگی‌های زمینی و دور از توصیفات سنتی شعر از معشوق و فضاهای فرازمینی و عارفانه وصف می‌شود. ابراز محبت و مدح و وصف معشوق درون‌مایۀ همۀ غزل‌های این کتاب است.
این کتاب فصلی تازه و متفاوت در زندگی شعری این شاعر است. فضای شعرها عشقی آمیخته با هیجان و ابراز محبتی خالصانه و فراتر از عاشقانه‌های خودخواهانه است و از این منظر کتابی متفاوت است به ویژه از این روی که شاعر آن یک زن است.
غزلی از این کتاب را با هم می‌خوانیم:

مرورِ عکسِ تو زیباترین یقینِ من است
همیشه یادِ تو در چشمِ دوربینِ من است

میانِ این‌همه غم دل‌خوشم که حدّاقل
غمِ ندیدنِ «تو» حالِ بهترینِ من است

چقدر عاشقِ آن لحظه‌ام که چشمانت
نشسته آن طرف و محوِ آفرینِ من است

زبانِ بازِ من و حرف‌های ممنوعش
و گوش‌های تو در این میان امینِ من است

ببین منم؛ زنِ رسمی، زنِ محافظه‌کار
همیشه گفتنِ اسمِ تو نقطه‌چینِ من است

چگونه بعدِ نمازِ شبم دعا کنمت؟
که آن‌چه دستِ مرا بسته است دینِ من است

حواس‌پرت شدم، پس نپرس! یادم نیست
اگر ببوسمت این عشقِ اوّلینِ من است

کتاب «تو رها باش و دوست داشته باش» در 66 صفحه و توسط انتشارات فصل پنجم چاپ و منتشر شد.