گناهی به سرخی ارغوان

مؤلف: نیکولاس اوبرگان

مترجم: مرضیه حسین‌پور

بخشی از متن کتاب:
دست خودش نبود. مدام برمی‏‌گشت پشت سرش را می‏‌پایید. پایش بین دو سنگ گیر کرد و قوزکش پیچید و محکم به پهلو زمین خورد. همان لحظه فهمید کار تمام است. همان‏جا درازبه‌‏دراز افتاد و بر خود لرزید.
گل‏های زاغک و قاصدک بر باد سوار بود و همه‏‌چیز بوی ده خودشان را می‌‏داد که یکی‏ دو کیلومتر آن‏‌سوتر بود. ولی با ترسی که وجودش را فرا گرفته بود، انگار بار اول بود که این عطر به مشامش می‏خورد؛ همان عطری که عمری به هیچ گرفته بود.
پیکاپ داشت می‏‌رسید و پشت سرش گردوخاک مثل گردباد موج برمی‏‌داشت. می‌‏دانست باید برخیزد، اما تنش یاری نمی‏کرد. درد بیش از آن بود، سرما بیش از آن بود و خستگی بیش از آن بود که بتواند. کرخت بود و جز جراحتی میان پایش و درد قوزک پیچ‏‌خورده‌‏اش، دیگر هیچ حس نمی‏‌کرد.
زمین صحرا با نور چراغ‌‏های پیکاپ سفید شد. سنگریزه‏‌های پیرامونش مثل چشمانی گشوده خیره ماندند. چشمانش را بست و با پچ‏پچی لرزان به اسپانیایی دعا خواند. «بارالها، پروردگارا، امشب راضی‌‏ام به هر مرگی‏ که از دست تو بر من نازل شود…»