پوست

مؤلف: کورتیزیو مالاپارته

مترجم: قلی خیاط

«روی کت اونیفورم من جای سوراخ سه گلوله‌‏ی مسلسل سنگین دیده می‏شد. روی پیراهن و زیرشلواری‏ام لکه‌‏های خون موجود بود. کفش‏‏هایم را نیز از پاهای جسد یک سرباز انگلیسی کنده بودند. بار اولی که آن‏ها را پوشیدم چیزی در داخل کفش، پایم را نیش ‏زد. اول گمان بردم تکه استخوانی‏ست مانده از جسدِ پیش، اما یک میخ بود. ای‏کاش یک تکه استخوان می‏بود از جسد قبلی چرا که برای کندن میخ، چیزی قریب نیم‏ساعت دنبال میخ‏کش می‏گشتم. روی هم‏رفته، می‏شود گفت که این جنگ احمقانه‌‏ی بی‏خود برای ما به خوبی تمام شده بود. بهتر از این هم نمی‏شد امید داشت. غرور و تکبر پاک ما سربازهای مغلوب، حالا شده بود این که کنار فاتحین خود برای پیروزی جنگی که آن را قبلا باخته بودیم بجنگیم. پس طبیعی بود که ما اونیفورم سربازهای «فاتح»ی را به تن کنیم که به دست خودمان کشته شده بودند.»